7. Trouble

- Jak to u ciebie był?- spytałam, wpuszczając ich do środka.

- Gdy Katherine wróciła do domu jakieś pół godziny później zadzwonił dzwonek do drzwi. Myślałam, że może Kath wróciła, bo Eleny nie było jeszcze w domu, ale jak otworzyłam drzwi to zobaczyłam Tylera- odpowiedziała.

- Rozmawiałaś z nim?- spytałam.

- Tak, ale krótko- odpowiedziała.

*Oczami Bonnie*

- Tyler- tylko tyle byłam w stanie z siebie wydusić w tej chwili.

Co on tu robił?

- Witaj Bonnie. Kopę lat- zaśmiał się.

- Co tu robisz?- warknęłam.

- Oj Bonnie co tak ostro?- spytał z widocznym rozbawieniem.

- Wynoś się stąd!- syknęłam i próbowałam zamknąć mu drzwi przed nosem, ale on niestety na to nie pozwolił i przytrzymaj drzwi ręką.

- Przyszedłem zobaczyć się z moją córką- oznajmił, a moje przerażenie wzrosło tysiąckrotnie.

On wiedział o Ali? Skąd?

- Skąd o niej wiesz?- spytałam łamiącym się głosem.

- Moja matka mi powiedziała. Pani Forbes jej o tym powiedziała- oznajmił.

- Nie masz do niej żadnych praw!- syknęłam.

- Może i nie mam. Na razie. Mam dobrych, drogich prawników, którzy mogą cię zniszczyć i odebrać ci Ali. Jesteś sama, nie zarabiasz dużo. A ja? Jestem bogaty, mam matkę do pomocy, bez problemu znajdę sobie dziewczynę. Ciebie nawet nie stać na prawnika! Ali będzie moja bez żadnego problemu- oznajmił, śmiejąc się przy tym głupio.

- Nigdy nie dostaniesz Alison!- krzyknęłam i zamknęłam drzwi.

- O mój Boże…- wyszeptała Caroline.

- Care on miał rację. Jego prawnicy mnie zniszczą- wybuchłam płaczem.

- Bonnie nie mów tak- powiedział Damon.

- Ale to prawda!- krzyknęłam.

- Mamusiu co się dzieje? Dlaczego płaczesz? Czy już mnie nie kochasz?- spytała Ali.

- Skarbie, oczywiście, że cię kocham- powiedziałam mocno ją przytulając.

- Zawsze będę cię kochać. Nigdy w to nie wątp, skarbie.

- To dlaczego płaczesz?- spytała.

- Z głupoty. Nic ważnego. Nie zadręczaj się- powiedziałam i pocałowałam ją w policzek.

- Jak ona mogła to zrobić?- spytała Caroline.

- Kto?- zapytał Damon, nie wiedząc o co jej chodzi.

- Moja matka. Jak ona mogła powiedzieć Lockwoodom o Ali?- spytała ze łzami w oczach.

- Tak bardzo cię za nią przepraszam Bonnie- wyszeptała.

- To nie twoja wina Care- powiedziałam i przytuliłam moją przyjaciółkę.

- Rebekah…- powiedziała cicho blondynka.

- Co Rebekah?- spytałam.

- Ona jest prawnikiem! Ona nam pomoże!- krzyknęła.

*Oczami Rebekah*

- Rebekah powiesz mi wreszcie o czym rozmawiałaś wtedy z Caroline?- spytał Nik.

Jezu. On cały czas o to pyta! Ale ja obiecałam Forbes, że dotrzymam tajemnicy! A jak ja coś obiecuję to nigdy nie łamię danego słowa. Nigdy! Niestety Nik będzie musiał poczekać z odpowiedzią, aż Caroline będzie gotowa mu o tym powiedzieć. Albo aż sam się domyśli.

- Ile razy mam ci powtarzać, że to nie twój biznes?- spytałam wkurzona.

- Rebekah…- zaczął mój brat.

- Nie Klaus! Kiedy Caroline będzie gotowa to ci powie. Najwyraźniej nie ufa ci w stu procentach- powiedziałam.

- Czy wy się zmówiłyście?- spytał mój brat.

- Co?- zapytałam nie rozumiejąc.

- Caroline powiedziała mi dziś dokładnie to samo. Pojechaliśmy odwieść jej matkę do domu i nagle przerażona Ashley wpadła do samochodu, mówiąc Caroline, że kogoś widziała- odpowiedział.

- Widzisz. Tak działają kobiety. Razem- powiedziałam.

- Rebekah… Powiedz mi. Proszę. Wydaje mi się to coś poważnego, a ty się w to wplątałaś- powiedział.

- Błagam cię! Nie wmówisz mi, że to ja cię obchodzę. Wiem, o czyje bezpieczeństwo dbasz i wiem dlaczego- powiedziałam.

- Siostrzyczko…- zaczął, ale przerwał mu mój dzwoniący telefon.

Wyjęłam go z torebki, a na wyświetlaczu pojawiło mi się, że dzwoniła Caroline. Ona to ma wyczucie czasu. Odebrałam telefon.

- Cześć- przywitałam się.

- Rebekah Tyler był u Bonnie. On wie o Ali- powiedziała szybko, a ja wyczułam, że płacze.

- Co? Jak? Skąd?- spytałam.

No bo niby jak młody Lockwood mógłby dowiedzieć się, że ma córkę? Przecież siedział w pudle.

- Dobra nie ważne. Gdzie jesteś?- spytałam.

- U Klausa- odpowiedziała.

- Zaraz tam będę- powiedziałam i rozłączyłam się.

Spojrzałam w stronę mojego brata. Posyłał mi pytające spojrzenie.

- Nie mam teraz czasu. Pa Nik!- pożegnałam się i wyszłam z gabinetu Klausa.

*Oczami Caroline*

Rebekah przyjechała jakieś dwadzieścia minut po tym jak do niej zadzwoniłam.

- Cholerne korki- syknęła, wchodząc do domu.

- I tak się cieszę, że przyjechałaś- powiedziałam.

Po chwili byłyśmy w salonie, gdzie siedzieli Damon, Bonnie i Ali.

- Co się stało?- spytała od razu siostra Klausa.

- Alison, może chcesz pobawić się na dworze?- spytał Damon.

- Jasne- powiedziała i szybko wybiegła z domu.

- Co się stało?- ponowiła pytanie.

Bonnie zaczęła jej wszystko opowiadać.

- Co za drań!- krzyknęła oburzona, gdy Bonnie skończyła opowieść.

- Jego prawnicy mnie zniszczą, prawda?- spytała Bon.

- Nie. Nie ma takiej opcji- oznajmiła Rebekah.

- Ale jak to?- spytałam.

- Tak, że Bonnie w sądzie będzie posiadała najlepszego prawnika w mieście- powiedziała.

- Kogo?- spytała Bonnie.

- No oczywiście, że mnie!- krzyknęła Rebekah.

- Ciebie? Znaczy ty chcesz wsiąść tą sprawę?- spytałam.

- Oczywiście, że tak. Jakby inaczej. Po pierwsze: Ja i ty będziemy niedługo rodziną, po drugie: lubię was, po trzecie: nienawidzę takich debili jak Tyler, a po czwarte lubię sprawy, w których się coś dzieje- odpowiedziała.

- Rebekah… Dziękuję ci- powiedziała Bonnie- Ale wątpię, żeby było mnie na to stać.

Rebekah wybuchła głośnym śmiechem na wypowiedź Bon.

- Ty naprawdę myślisz, że ja chce od ciebie jakiekolwiek pieniądze? Nie przyjmę ich! Nie chce ich!- krzyknęła.

- Ale Rebekah…- zaczęła Bonnie.

- Nie ma żadnego „Ale”. Biorę tę sprawę i koniec kropka!- powiedziała Bekah.

- Dziękujemy ci- powiedziałam, nie dając dojść do głosu Bennet.

- Dziewczyny myślę, że powinniśmy powiadomić o tym resztę- powiedział Damon, który ni zowąd się tu zjawił.

- Masz rację- przyznałam.

- Przepraszam… Możesz powtórzyć?- spytał.

- Chciałbyś Salvatore- zaśmiałam się.

- Pomarzyć zawsze można Forbes- westchnął.

- Ale jak ich powiadomimy?- spytałam.

- Trzeba się spotkać- oznajmił.

- Ale jak? Nie ma nikogo kto zaopiekowałby się Ali, a nie zabiorę jej tam- powiedziała Bonnie.

- Ja mogę z nią zostać Bon- Bon- powiedziałam- Moja obecność i tak jest zbędna, więc zostanę tu z nią- powiedziałam.

- Ja też zostanę. Nie mam nic ciekawszego do roboty- oznajmiła Rebekah.

- No dobrze to ja pożegnam się z Ali, a Damon w tym czasie do wszystkich zadzwoni i pojedziemy się spotkać- powiedziała Bonnie i poszła do ogrodu, gdzie bawiła się Ali.

Damon zaczął dzwonić do wszystkich.

- Okej… Stefan, Katherine, Ashley, Cody, Alaric, Matt, Jeremy już się zbierają, a Elena nie odbiera, ale jej wszystko przekaże Katherine- powiedział.

- Dużą macie tę bandę- zaśmiała się Rebekah.

- No trochę się nas uzbierało- powiedział Damon i uśmiechnął się do blondynki.

Po chwili wróciła Bonnie z Ali. Pięciolatka do mnie podbiegła i mnie przytuliła.

- Słyszałam, że zostaję z tobą ciocia- powiedziała.

- Tak. Cieszysz się?- spytałam.

- Oczywiście- zaśmiała się.

- Przyniosę ci jeszcze torbę na jej trening- powiedziała Bonnie.

- Jasne- uśmiechnęłam się.

- Trening?- spytała Rebekah.

- Mała trenuje piłkę nożną. Jak ja- powiedziałam.

- Trenujecie piłkę nożną?- spytała Bekah.

- Tak- odpowiedziałyśmy chórem.

- No dobrze. To my się już zbieramy- powiedział Damon i razem z Bonnie ruszyli w stronę wyjścia.

- Pa!- krzyknęła Bonnie.

- Pa!- odkrzyknęłyśmy we trzy.

Alison ;)

- Więc co robimy ciociu?- spytała Ali.

- Najpierw poznaj ciocię Rebekah- powiedziałam.

Alison spojrzała na Rebekah i uśmiechnęła się szeroko. Podeszła do niej i mocno ją przytuliła.

- Fajnie cię poznać ciociu- powiedziała.

- Ciebie też fajnie poznać- powiedziała Rebekah.

- Bekah… Wiesz może czy Klaus ma jakąś piłkę?- spytałam.

- Ma. Poczekaj chwilę- powiedziała i poszła po piłkę.

Po minucie wróciła z dobrą piłką do nogi.

- Ale fajna!- krzyknęła Ali, biorąc piłkę od siostry Klausa.

- I na dodatek z podpisem Messiego!- krzyknęła.

Spojrzałam zdziwiona na Rebekah.

- To nie moja piłka!- zaśmiała się.

Wyszłyśmy do ogrodu i zaczęłyśmy grać w piłkę. Widać było, że Bekah nie gra często, ale jakoś dawała radę. Co chwilę wybuchałyśmy śmiechem. Moje pierwsze wrażenie o Rebekah nie było trafne. Jest to bardzo miła osoba, a nie jak sądziłam- wredna.

- Moje oczy nie wierzą! Moja siostra gra w piłkę- usłyszałam czyjś głos i momentalnie odwróciłam się w

tamtą stronę.

Na tarasie stał Kol Mikaelson we własnej osobie. Widać było, że dopiero wrócił z meczu koszykówki, ponieważ trzymał piłkę i miał na sobie sportowy strój ze swoim nazwiskiem. Tez taki mam. Tylko, że od piłki nożnej.

- Cześć Kol!- krzyknęła Bekah.

- Witaj Bekah, Caroline, a ta mała istota to kto?- spytał, patrząc na Ali.

- Alison Bennet. A ty to kto?- spytała.

- Miło mi cię poznać Alison. Ja nazywam się Kol Mikaelson- powiedział, poczym podszedł do Ali i uścisnął jej dłoń.

- Mi też miło cię poznać. Mogę do ciebie mówić wujek Kol?- spytała.

- Oczywiście- zaśmiał się.

 - Pogadałabym jeszcze, ale my musimy się już zbierać- powiedziałam, uświadamiając sobie, że Ali ma za chwilę trening.

- Przykro mi wujku, ale mam trening- powiedziała Ali.

- Rozumiem. Na pewno się jeszcze spotkamy- powiedział.

- To do zobaczenia wujek- powiedziała i go przytuliła.

To samo zrobiła z Rebeką.

- Zostajecie tu?- spytałam.

- Tak- odpowiedzieli chórem.

Przytaknęłam głową i ruszyłam z Ali na trening.

Jej zajęcia trwały tylko pół godziny, z racji, że uczęszczały tam małe dzieci. Gdy jej trening się skończył Bonnie już na nią czekała. Gdy tylko zobaczyłam Katherine ruszyłam z nią do szatni. Tam przebrałyśmy się i czekałyśmy na resztę dziewczyn. Wkrótce przyszła Julie, Jessica, Maggie, Olivia i reszta. Ja, Katherine, Jessica, Julie, Maggie i Olivia jesteśmy najlepszymi zawodniczkami i zawsze gramy na boisku. Po chwili nasz trening się zaczął. Rozpoczęłyśmy tak jak zwykle. Krótką rozgrzewką. Najpierw biegłyśmy w podskokach, machając rękami do przodu, a potem do tyłu. Później był normalny bieg. Następnie tak zwane „zbieranie grzybów”, czyli schylanie się i dotykanie ręką ziemie, tak jakby się chciało coś zabrać. Na koniec były sprinty. Ustawiałyśmy się w pary, stawałyśmy naprzeciwko siebie, klaskałyśmy w swoje dłonie najpierw od dołu, później od góry, a na koniec od siebie i zaczęłyśmy biec. I drugi sprint. Tym razem zaczynałyśmy od nóg. Następnym punktem treningu były zwyczajowe podania w trójkach. Później ćwiczyłyśmy kiwanie, przewrotki i celność, a na koniec zagrałyśmy mecz. Oczywiście moja drużyna wygrała. Po treningu wróciłam wymęczona do domu. Do domu Klausa. Spotkałam go w salonie, kiedy siedział przed jakimiś papierami.

- Hej- przywitałam się.

- Hej- oderwał się o dokumentów i spojrzał na mnie.

- Dlaczego nie powiedziałaś mi, że coś trenujesz?- spytał.

- Zapomniałam- odpowiedziałam.

Uśmiechnął się do mnie.

- A co trenujesz?- zapytał.

- Piłkę nożną- odpowiedziałam.

- Piłkarka?- zdziwił się.

- Co cię tak dziwi?- zaśmiałam się.

- Nic. Po prostu jesteś pierwszą kobietą jaką spotkałem, która trenuje piłkę nożną- powiedział.

Uśmiechnęłam się.

- Jadłeś już kolację?- spytałam.

- Nie. Czekałem na ciebie- oznajmił.

O. To miło z jego stronę.

- To ja odłożę rzeczy i zrobię coś na kolacje- powiedziałam, a Klaus przytaknął głowa.

Szybko pobiegłam odłożyć rzeczy i wróciłam by zrobić kolację. Postanowiłam zrobić naleśniki.

- Lubisz naleśniki?- spytałam.

- Uwielbiam- powiedział i uśmiechnął się.

Zaczęłam robić kolację, która zaraz została podana. Zaczęliśmy jeść.

- I jak?- spytałam.

- Jesteś wyśmienitą kucharką Caroline- odpowiedział.

Uśmiechnęłam się do niego. Po kolacji Klaus oznajmił, że posprząta.

- Jak było w pracy?- spytałam.

- Nudno jak zwykle. Miałem spotkanie z Turkami. Wiesz ile oni nawijają?- zaśmiał się.

- Słyszałam, że mają dużo do powiedzenia- powiedziałam.

- Dużo to mało powiedziane. Gdyby jeszcze mówili naszym językiem, ale oni co drugie słowo mówią w swoim ojczystym języku. I weź się domyśl, co powiedzieli.

Zaśmiałam się.

- A jak było na treningu?- spytał.

- Dobrze- odpowiedziałam.

- Jest dość późno powinniśmy się położyć. Jeśli jutro będziemy mieli wory pod oczami nasze matki nas zabiją- powiedział.

No tak. Przecież jutro obywają się zaręczyny.

- Masz rację- oznajmiłam i ruszyliśmy do pokoju.

Postanowiłam wziąć prysznic. Wzięłam pidżamę, czyli duży T-shirt i krótkie spodenki. Weszłam do łazienki, rozebrałam się i puściłam wodę. Weszłam pod prysznic, a ciepła woda dała ukojenie mojemu ciału. Sięgnęłam po mój czekoladowy żel pod prysznic, wylałam trochę na rękę i zaczęłam smarować nim ciało. Oczywiście musiałam uważać przy brzuchu i piersiach. Pozostałości po Taylerze. Blizny nie są już tak duże, ale niestety wciąż widoczne. Na brzuchu mniej ich widać niż na piersiach. Lekarz mówi, że powinny one zniknąć w swoim czasie. Mam nadzieję, że lekarz miał rację i te blizny znikną. Spłukałam z siebie pianę. Postanowiłam nie myć włosów, bo i tak będę musiała to zrobić jutro. Wyszłam z kabiny, a moje bose stopy spotkały się z zimnymi kafelkami, co wywołało u mnie chwilową gęsią skórkę. Wytarłam moje nagie ciało ręcznikiem i włożyłam pidżamę. Po chwili wyszłam z toalety, a moje miejsce zajął Klaus. Chwilę później usłyszałam dzwonek do drzwi. Ruszyłam w stronę głównego wejścia, otworzyłam drzwi, a moim oczom ukazała się moja matka. Ostatnia osoba na tym świecie, którą chciałabym teraz widzieć.

- Co ty tutaj robisz?- spytałam oschle.

- Spokojnie Caroline. Przyszłam sprawdzić czy nie uciekłaś, ale jak widzę postąpiłaś słusznie, więc mogę już iść- powiedziała i chciała odejść, ale ją powstrzymałam.

- Czekaj! Mam do ciebie pytanie. Jakim prawem powiedziałaś Lockwoodom, że Alison to córka Tylera?- spytałam.

- Miałam nadzieję, że zabiorą to biedne dziecko od Bonnie- odpowiedziała.

- Co?- byłam w szoku.

- Córeczko spójrzmy prawdzie w oczy. Bonnie nie jest bogata, za to Lockwoodowie są. W której rodzinie byłoby lepiej Alison? To oczywiste, że w tej bogatszej- powiedziała.

- Widzisz nie dla wszystkich pieniądze są najważniejsze- syknęłam i zamknęłam jej drzwi przed nosem.

Wkurzona poszłam do sypialni. Klaus wyszedł już z łazienki, a teraz leżał na łóżku.

- Co się stało?- spytał.

- Moja matka się stała- odpowiedziałam i położyłam się na łóżko koło niego.

To trochę dziwne. Leżeć z Klausem w jednym łóżku. Jestem pewna, że nie jedna kobieta oddałaby życie by być na moim miejscu. W końcu Klaus był niesamowicie przystojny, bogaty, inteligentny, szarmancki, troskliwy, uroczy. Był ideałem. Ale ja oddałabym wszystko by nie być teraz w tej sytuacji.

- Co ona tym razem zrobiła?- zapytał.

- Nieważne- odpowiedziałam i uśmiechnęłam się do niego.

- Dobranoc Caroline- powiedział, poczym zgasił lampkę po swojej stronie.

Zrobiłam to samo.

- Dobranoc Klaus.

Zamknęłam oczy. Usnęłam ze świadomością, że jutro oficjalnie będę narzeczona mężczyzny, którego nie kocham.

________________________________________________________________________________________________________________________________

Hej!

Jak Wam się podobał rozdział?

Starałam się jak najlepiej opisać trening Caroline, ale wyszło mi średnio :((

Ale mam nadzieję, że udało Wam się przeczytać te badziewie.

Kochani! Dziękuje Wam za te wszytskie komentarze pod ostatnim rozdziałem! Kocham Was moi czytelnicy <3 Potraficie mi poprawić humor za co bardzo dziekuje! 

Pozdrawiam, życze masy pomysłów, pieknej pogody, słodkośći i wszystkiego czego sobie zapragniecie!

Caroline xx.